En daar sta je dan. Als westerse rijke Hollander tussen 20 verstandelijk gehandicapte kinderen in een huis wat ongeveer zo groot is als ´2 onder 1 kap´ in NL.

Ik had me zo goed en kwaad als kon voorbereid door de informatie te lezen waar ook alle 20 kinderen in beschreven werden, maar het was best shocking.

Carina had me al voorbereid dat het 1 van de projecten is wat nog niet lekker loopt. In die zin, dat het zich sinds kort wegens bezuinigingen heeft moeten aansluiten bij een organisatie in Lima wat de aansturing nog stroperiger en trager maakt. En in Peru is dat maal 10 als wat je nu denkt. Ze zijn sinds 3 maanden geleden verhuisd naar dit grotere huis (wil niet eens weten hoe klein die ander dan wel niet was, want deze is al klein) en ze hebben een ander management gekregen. Kortom er zijn geen vaste dagprogramma´s waar je mee kan helpen. Het is gewoon kijken en doen. De mix van kinderen is uiteenlopend.

Eentje heeft DOWN en is heel lief. Eentje zit in een hoekje de hele tijd te bewegen en te grommen. Eentje schatert de hele tijd alsof ze net een mop heeft gehoord. Yolanda zingt de hele dag en is het meest inteligent. Pablo is ik denk ca. 14 jaar en heel lief. Hij kan niet praten, maar ziet alles en is heel zorgzaam. Dan nog een paar meiden die dansen heel leuk vinden. Dan een paar die weinig zeggen en helemaal in hun eigen wereld zitten. Een meisje is gek op borsten en trekt steeds je shirt naar beneden, eentje wil constant knuffelen en dan nog een paar jongens die constant vechten. Echt vechten. Tot bloedens toe. De omgang van de ´mama´s´ (2 op 20) is tja hoe zeg ik dat, hardhandig. Fabio werd vandaag uitgedaagd, kreeg klappen, krabde terug en werd in een soort voorraad kast gezet (zie foto´s). maar dat had een rooster waar hij steeds door naar buiten wilde klimmen. Nou hard handig werd hem duidelijk gemaakt dat dat niet de bedoeling was. Heftig.

Wat echt heftig was is Jessica. Ik had al over haar gelezen dus herkende haar gedrag gelijk, maar toch. Zij is heel hardhandig en agressief. Ze is geobserdeerd door handen. Daar speelt ze even normaal mee en dan wil ze je vingers breken. Dan maak je vuisten en dan wordt ze boos. Ze ging knijpen en slaan en wilde me in mijn arm bijten, maar ik was sneller. Uiteindelijk was ik los en liep ik weg en toen kwam ze me achterjna. De mama (het zijn geen echte mama´s) greep in en toen ging de knop om. Dat gebeurd steeds. Dan komt ze sorry zeggen met een gebaar en knuffelen en huilen. Dat houdt dan even aan. Vervolgens begint ze weer rustig met je handen te spelen en begint het spel weer van voor af aan. Nadat ze mij (een beetje) pijn had gedaan waren er een aantal die me kwamen knuffelen troosten. Sommige zijn echt heel lief en knuffelig. Wel met snot en kwijl, dat dan wel.

Verder is het bittere armoede. Ik heb de was nu 2x opgehangen (das een flinke taak voor 20 kinderen en beddengoed etc) en geen kledingstuk is heel. Niet gek, want ze moeten alles delen met elkaar. De mouwen zijn gerafeld, er zitten gaten en vlekken overal en dat dus alle kruizen gescheurd zijn en velen sokken geen hielen meer hebben, onderbroeken vol bruine en rode vlekken zitten tja dat is het leven dus hier.

Ik had vandaag de balonnen van NL meegenomen. Daar hebben ze mee gespeeld. Op hun manier dan. Ik heb ook al wat ander spelmateriaal gekocht, maar verder gaat Carina het management vragen wat ze het meest nodig hebben zodat ik daar het donatiegeld voor kan gebruiken. Ik denk zelf kleding, maar misschien is de oven wel kapot of hebben ze nieuwe matrassen nodig, ik weet het niet.

Toen ik vandaag weg ging kreeg ik knuffels en riepen ze ´chao gracias´ (dag, bedankt). Dankbaar werk.

Chao de Cuzco!