Kom ik net het internetcafe binnen (dat is 1 tafel, 4 pc´s en weer zo´n gezellige tl lamp) zie ik Carice van Houten op het beeld voorbij komen. Zit dat meisje gewoon Game of Thrones te kijken, seizoen 5, echt te grappig!

Vandaag ben ik met Keith, Schotse vrijwilliger, met 13 vd 22 kinderen naar the playcourt geweest. Verhelderend weer om te zien hoe weinig ze nodig hebben om het leuk te vinden. Ik leer de kinderen steeds beter kennen. Weet wat wie kan en wat ze leuk vinden. Eentje kan niet praten, kijkt scheel en kwijlt de hele tijd, maar ze begrijpt veel. Ze doet graag dingen met me samen. Ze is heel lief en past netjes op mjn spullen. Ze zijn uberhaupt best erg zorgzaam. Ook voor elkaar. De bottemline is dat ze bijna allemaal maar 1 ding nodig hebben/vragen. Aandacht en knuffels. Sommige knuffelen echt de hele dag door met je. Of aaien je en komen dicht bij je zitten. Het is niet dat ik ze zal gaan missen, maar de weerstand/schrok die ik de eerste 2 dagen voelde is snel verdwenen. Het werk geeft veel voldoening.Komt ook denk ik omdat je per dag zoveel meer begrijpt, Spaans spreekt. Vandaag de toekomstige tijd geleerd en begonnen aan de verleden tijd. Nou die is echt muy dificil. En je hebt 3 soorten en ik zit nog in de makkelijkste zegt Jimmy. Morgen nog maar 3 uur les dus de hele verleden tijd gaan we niet afmaken helaas. Ik zou nog maanden door willen gaan om goed Spaans te kunnen spreken. Maar toch is het leuk en fijn dat ik met mijn steenkolen Spaans in de winkels kan praten en met de taxichauffeur en de kinderen praatjes en zelfs grapjes kan maken. Allemaal hakketak, maar toch.

Verder vandaag een verhaal van Tim i.p.v. mijzelf. Waarom? Het geeft weer een kijkje in de keuken (lees ziekenhuis). Tim werkt als ergotherapeut in het ziekenhuis. Momenteel met kinderen die ca. voor 70% verbrand zijn. Dat komt omdat ze in kleine huizen leven en er dus snel ongelukken gebeuren. De zusters schreeuwen schuldoordelen naar de ouders in het ziekenhuis. Ook schreeuwen ze naar de kinderen. Ze krijgen helemaal, let op, geen pijnbestrijding. Ze moeten steeds in een jodium bad en als ze daarna niet snel genoeg lopen of ophouden met huilen dan wordt er naar ze geschreeuwd dat als ze niet opschieten ze weer in het jodiumbad gezet worden. Nou zegt Tim, dan klinkt dat Spaans niet meer zo aardig. Moeilijk werk, ik zou het niet kunnen. Knap dat hij met zijn 22 jaar dat trekt. En schrijdend dat de Peruanen verder zo aardig en behulpzaam zijn naar elkaar (ook in de bus enzo), maar in dit geval er dus dingen gebeuren waar je maag toch beetje van omdraait.
Het is nu 19.20u en ik ga naar huis wat Quinoa eten en slapen. Morgen laatste dag werken en Spaanse les.

Chao!