Na Machu Pichu had ik woensdag een dagje met ‘dingetjes te doen’ en ’s avonds zou ik de nachtbus nemen naar Puerto Maldonado voor 2 dagen jungle. Uiteraard was ik netjes op tijd op het station. Ik had een superciva stoel van 160 graden. De stoel op zich was goed, maar mensen, mensen wat een rit. Alleen maar lokale mensen. En veel. Met veel! Vuilniszakken vol met broden, tassen vol met gras, baby’s, kinderen, opa’s en oma’s, er gingen nog net geen geiten mee. We moesten echt de bergen door naar het binnenland/het oosten. In het donker, met die herrie en die geuren in een steeds warmer wordende bus al die kronkel weggetjes….nee het was verre van leuk. Eenmaal aangekomen in Puerto Maldonado (uiteraard 1 ½ uur te laat) was mijn pick up er weer niet. Bellen, bellen, uiteindelijk weer wel. Toen naar een soort kantoortje in het centrum. Echt een aftands dorpje. Daar weer wachten op de gids die ons naar de haven zou brengen. Eenmaal daar in zo’n houten bootje de rivier op. Een uurtje varen en toen kwamen we bij een steigertje. In de amazone een park met een aantal lodges. Op zich goed dicht met gaas e.d., maar uiteraard basic. Wel een douche, maar alleen koud en alleen ’s avonds elektriciteit. We begonnen met een mooie wandeling met goeie uitleg van de gids. En dan loop je daar opeens na alle hectiek in de stilte en de schoonheid van de Amazone. Das toch wel bijzonder. Na de lunch een tochtje naar Monkey Island. Met wat fruit apen gelokt. Het is toch echt zo anders als je dieren in het wild ziet i.p.v. in een park waar ze zijn los gelaten. Vlak voor het diner (klinkt chique, maar is een vies maissoepje) op zoek naar caymannen. Nou nopes. Nou ja, babytjes. Geen grote monsters gezien. Wel capiwara’s. Dat zijn soort grote otters van bijna 60 kilo. En toen hadden andere bezoekers van de lodge de tarantula ontdekt. Een echte vogelspin van 15 cm breed in de jungle. Het kon niet uitblijven…. Uiteraard heb ik niet gekeken. Drie keer met mijn zaklamp app mijn lodge gecheckt voordat ik onder mijn klamboe durfde te liggen. En toen proberen te slapen…. Na een kort nachtje om 3.30u weer op om naar National Park Tambopata te varen. Daar een aantal km door de jungle gelopen en toen een klein roeibootje op om naar Lake Sandoval te varen. Daar een prachtige zonsopgang gezien en uren op het meer gevaren. De stilte. Sereenheid. Prachtige natuur. Mooie vogels gezien. En gehoord. Was echt heel mooi en bijzonder om mee te maken. Toen weer terug, lunchen en 2 uurtjes vrij voordat mijn boot me weer terug naar Puerto Maldonado zou brengen. Ik had niet gedoucht (in het donker een koude douche in die lodge, nee bedankt), maar het was snikheet in die jungle dus na 2 dagen was ik super smerig. Maar toen moest ik dus nog 10 uur terug in de nachtbus… Nou die rit was me er een…

Ik had sinds woensdag al last van diarree. Ik dacht de dans te ontspringen (iedereen hoorde ik er over namelijk), maar helaas. En zonder details te bespreken: de ergste vorm. Veel krampen en echt een MUST om een toilet snel te vinden. Dat werd wat in die bus. Heen was al erg, maar terug…. Ik was misselijk, maagkrampen, darmengedoe, diarree en het werd in de bus 54 graden. Serieus. Op die thermometer stond dat. Na een paar uur liep hij terug naar 41 graden, maar ik voelde me zo beroerd dat ik soms echt dacht het bewustzijn te verliezen. Maar wat moet je? Ik had de ramen al open, maar door het grote contrast van de kou werd ik daar ook niet lekker van. Pikkedonker, al die kronkelweggetjes, die geuren, vreselijk was het. Het toilet spoelde ook niet door. Je wil niet weten hoe ik die heb achter gelaten….

Chao!